Ik heb lang niet geschreven. Jarenlang. Geen letter kreeg ik op papier. Mijn brein vuurde af en toe wel vonkjes verhalenstof af, maar het levenslicht heeft die creatieve energie niet gezien.
Ik zat in een crisis. Een diepe, kille crisis waardoor ik de connectie verloor met mijn pen en mijn stem. Een crisis die mijn hoofd en mijn hart koud maakte. Het soort van kou waarop de organisatoren van de elfstedentocht al vijfentwintig jaar hopen.
Rondom mij was alles wit. Zo wit dat de personages in de verhalen die ik bedacht alleen maar wit waren.
Dat ik een crisis doormaakte, is een recente realisering. Ik was er stellig van overtuigd dat er iets mis was met mij. Niet kunnen schrijven, lag in het verlengde daarvan. Het is nu pas dat ik de zaken anders bekijk, dat ik een ander perspectief kan innemen.
Perspectief ontvouwt zich door afstand te nemen. De afstand die ik nodig had, zat verborgen in verhalen. Ik ben van gemengde afkomst, een product van twee culturen. Mijn huid is bruin, mijn dichte krullen hebben lak aan zwaartekracht. Ik groeide op in een omgeving zonder rolmodellen, met bitter weinig representatie van mensen die zijn zoals ik. Zonder verhalen, zonder kader, zonder taal waaraan ik me kon vasthouden en optrekken. Geen protagonisten die ik kon volgen op hun weg naar zelfontplooiing. Geen verhaallijnen die leidden tot de constructie van een breder perspectief. Niets van al dat. Rondom mij was alles wit. Zo wit dat de personages in de verhalen die ik bedacht alleen maar wit waren. Zo wit dat ik mezelf wit wenste. Sneeuwwit.
Kleerscheuren horen bij crisissen, zoals koekjes horen bij koffie. Lange tijd liep ik dus rond in lompen. Ervan overtuigd dat het zo hoorde, dat er geen plaats was voor mensen zoals ik. Lange tijd voelde ik me boos, triest en leeg. Dat voelde allesverterend aan, alsof er hele planeten en sterrenstelsels konden verdwijnen in de eenzaamheid die hoort bij dat soort verdriet.
Dat is de kracht van verhalen. Ze verbinden je met een groter geheel.
Totdat ze op mijn pad kwamen, de verhalen die ik zo lang had gemist. Ik weet niet of ik hen vond, of zij mij. De verhalen van Neske Beks en Afua Hirsch kwam ik eerst tegen. Zij zorgden voor de balsem die mijn ziel nodig had. Zo wakkerde het stilletjes terug aan, het vuur dat de brandstof is van creativiteit. Zo begon ik terug te schrijven. Zo vond ik mijn stem terug. Dat is de kracht van verhalen. Ze verbinden je met een groter geheel. Ze zorgen ervoor dat je in tijden van crisis weet: ik ben niet alleen.
Comments